kırmızımız vardı zamanında
zamane gençliği gibiydi
hoyrat savurgan ve aşkta dağınık
kırmızımızdı sadece
varlığı yokluğu belli değildi
ne bizim olabilirdi
ne de bizden gidebilirdi..

bizim sadece kırmızımız vardı
seni bana bağlayan
beni senden alıkoyan
yaşam tutkunu gibiydi
bazende sadece baheneye dönerdi
aslında kırmızı bize aşıktı
belli etmekten utanırdı...

zamane gençliği demiştim
kırmızıydı o da
hava kırmızı
nefesimiz kırmızı
aşkımız nefretimiz yalnızlığımız kırmızıydı
bize bakmaktan da çekinirdi..
ne de olsa hoyrattı
kendindende ürkerdi..

şimdi solmuş yüzü
bitmiş ruhu
sönmüş kalbi
kırmızı kalmamış sanki
ya da başka renge ele vermiş kendini
yoksa kırmızı bu sefer üstünlüğünü yitirmişmiydi?

biz en başından tutmuştuk o kimsesiz elinden
ve sadece biz götürmüştük solmaya yüz tutmuş rengini
uçurumun kenarına
atlasın diyede biz bıraktık o buruk yere..
anlamı kalmamıştı artık kırmızının
ya da gene sadece biz bitirmiştik kendi içimizde
ya sevgimiz fazla gelmişti
ya da yalnızlığımız
biri ele vermişti kendini
ama kaybeden gene bizdendi...

ayıpmış yaşamak
dünyayı siyaha boyamak
hayalleri devretmek
hatta kaybolmak
kırmızı biterken
uzaktan seyretmek
bizim hatamız gibi gözüken
film parçası
gül kurusu
ya da yağmur damlası
ne önemi vardı
kırmızı atlamıştı artık o uçurumdan..

artık ne sevenler toplayabilirdi parçalarını kırmızının
ne de geride kalmış kara kırmızıyı gömebilirlerdi
sadece un ufak toz tanesi kalmıştı
onuda benden başka kim görebilirdi..

kanasın dedik acılarımız
durmasın yaralarımız dedik
sadece kırmızı çekti bizi
biz hiç kendimize dönmüş müydük ki?

neyse, ne önemi vardıki
kırmızımız sadece bitmişti
bizede arkasından mazeret bulmak kaldı
gizlenmekte vasiyet gibiydi sanki


kırmızımız öldü artık
ve biz üzülemedik...